Het gebeurde in de afgelopen week tijdens een nagesprek.
Alle kinderen waren bij moeder thuis gekomen. Een paar kinderen samen met hun partner. Nog één keer bij elkaar komen om terug te kijken op de dagen die we samen hebben gedeeld. Een gesprek met diepgang, geloof, een lach en een traan. Er is dan zoveel te vertellen en te vragen aan elkaar.
We liepen de intense gebeurtenissen nog eens langs. De praktische oplossingen voor ingewikkelde problemen, waarbij het beste plan van één van de zonen kwam. De kleinzoons die opa’s kist konden dragen en dat zo fijn hebben gevonden. De vriendelijke gunnende dominee. De emoties in de familie en de honderden kaartjes. Hartverwarmend.
En mijn rol?
Aan het einde van het gesprek kwam er namens één van de kleinzonen (door zijn moeder overgebracht) feedback die me raakte. Hij zei: een maandje geleden was ik ook bij een begrafenis. En daar leek het wel om de uitvaartleider te gaan. Bij ons ging het om opa en om onze familie. Aart hielp ons er doorheen.
Die uitspraak gaat in mijn rugzak van mooie herinneringen die stimulerend zijn om Diakonos te blijven zoals we zijn. Hij die dient. Het gaat niet om ons.
In het filmpje gaat het over de rol van de uitvaartverzorger in het rouwproces. Die is er wel degelijk, maar ook daar geldt dat de uitvaartverzorger zich niet te groot moet maken. Aansluiten bij wat nodig is, en daar heel respectvol mee omgaan.